سوره الطارق
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ السَّماءِ وَ الطَّارِقِ
1بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به آسمان و قسم به طارق
وَ ما أَدْراكَ مَا الطَّارِقُ
2و چه مىدانى تو كه طارق چيست؟
النَّجْمُ الثَّاقِبُ
3آن ستاره درخشنده است
إِنْ كُلُّ نَفْسٍ لَمَّا عَلَيْها حافِظٌ
4نيست هيچ نفسى مگر آنكه او را حافظى است.
فَلْيَنْظُرِ الْإِنْسانُ مِمَّ خُلِقَ
5بنگرد انسان از چه چيز خلق شده؟
خُلِقَ مِنْ ماءٍ دافِقٍ
6آفريده شده از آبى جهنده
يَخْرُجُ مِنْ بَيْنِ الصُّلْبِ وَ التَّرائِبِ
7كه از ميان استخوانهاى سخت و نرم خارج مىشود
إِنَّهُ عَليٰ رَجْعِهِ لَقادِرٌ
8خدا به برگرداندن او قادر است
يَوْمَ تُبْلَي السَّرائِرُ
9روزى كه سريرهها آشكار شود
فَما لَهُ مِنْ قُوَّةٍ وَ لا ناصِرٍ
10او را نه قدرتى هست و نه يارى
وَ السَّماءِ ذاتِ الرَّجْعِ
11قسم به آسمان كه ستارگان را بر مىگرداند
وَ الْأَرْضِ ذاتِ الصَّدْعِ
12قسم به زمين كه شكافته مىشود
إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ
13اين قرآن قول جدى است
وَ ما هُوَ بِالْهَزْلِ
14آن شوخى و عبث نيست
إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْداً
15مشركان به گونهاى حيله مىكنند
وَ أَكِيدُ كَيْداً
16من نيز بگونهاى حيله مىكنم
فَمَهِّلِ الْكافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْداً
17مهلت بده كافران را، مهلت بده اندكى
سوره الفجر
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الْفَجْرِ
1بنام خداى رحمان رحيم؛ قسم به صبح (درخشان).
وَ لَيالٍ عَشْرٍ
2قسم به شبهاى دهگانه.
وَ الشَّفْعِ وَ الْوَتْرِ
3قسم به زوج و فرد.
وَ اللَّيْلِ إِذا يَسْرِ
4قسم به شب وقتى كه مىرود.
هَلْ فِي ذٰلِكَ قَسَمٌ لِذِي حِجْرٍ
5آيا در اينها براى خردمند سوگندى هست؟
أَ لَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعادٍ
6آيا ندانستى كه پروردگارت به قوم عاد چه كرد؟
إِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ
7به شهر «ارم» كه كاخهاى مرتفع داشت؟
الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُها فِي الْبِلادِ
8شهرى كه نظير آن در سرزمينها به وجود نيامده بود؟
وَ ثَمُودَ الَّذِينَ جابُوا الصَّخْرَ بِالْوادِ
9و قوم ثمود كه سنگها را در دره قطع كردند؟
وَ فِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتادِ
10و فرعون كه داراى وسائل حكومت بود؟
الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلادِ
11كسانى كه در شهرها طغيان كردند.
فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسادَ
12در آن شهرها تباهى زياد كردند
فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذابٍ
13پروردگارت تازيانه عذاب را بر آنها فرو ريخت.
إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ
14كه پروردگارت در كمين است
فَأَمَّا الْإِنْسانُ إِذا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَ نَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ
15اما انسان، چون پروردگارش او را امتحان كند، اكرام نمايد و نعمتش دهد گويد پروردگار من مرا اكرام كرده است.
وَ أَمَّا إِذا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهانَنِ
16و اما چون او را امتحان كند و روزىاش را بر او تنگ گيرد، پروردگارم مرا ذليل گردانيد.
كَلاَّ بَلْ لا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ
17نه، بلكه يتيم را اكرام نمىكنيد.
وَ لا تَحَاضُّونَ عَليٰ طَعامِ الْمِسْكِينِ
18بر طعام مسكين يكديگر را تشويق نمىكنيد
وَ تَأْكُلُونَ التُّراثَ أَكْلاً لَمًّا
19ميراث را با حصه ديگران مىخوريد.
وَ تُحِبُّونَ الْمالَ حُبًّا جَمًّا
20مال را به طور افراط دوست مىداريد.
كَلاَّ إِذا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا
21نه، چون زمين به طور كامل كوبيده شود.
وَ جاءَ رَبُّكَ وَ الْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا
22پروردگارت و ملائكه صف صف بيايند.
وَ جِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ وَ أَنَّي لَهُ الذِّكْريٰ
23آن روز جهنم آورده شود، آن روز اين گونه انسان متذكر مىشود ولى تذكر چه فائدهاى بر او دارد.
يَقُولُ يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي
24گويد: اى كاش براى اين زندگيم چيزى از پيش مىفرستادم.
فَيَوْمَئِذٍ لا يُعَذِّبُ عَذابَهُ أَحَدٌ
25آن روز كسى مانند خدا عذاب نمىكند.
وَ لا يُوثِقُ وَثاقَهُ أَحَدٌ
26و كسى مانند خدا نمىبندد.
يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ
27اى نفس با اطمينان.
ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً
28بر گرد به سوى پروردگارت راضى و مرضى
فَادْخُلِي فِي عِبادِي
29داخل شوميان بندگان من
وَ ادْخُلِي جَنَّتِي
30داخل شو به بهشت من.